...η επωδός των παιδιών...

"Μια κοπέλα"...μια κοπέλα έρχεται...παιδική φωνή...σινιάλο...

...Μετά από λίγο...

"Κυρία, κυρία"...πίσω από τα κάγκελα που περιφράσσουν τον αυλόγυρο του σχολείου..."Μας πιάνετε εκείνο εκεί το καπάκι;"...τέσσερα ζευγάρια παιδικά χέρια δείχνουν τη ρίζα μιας λεύκας έξω από τον αυλόγυρο...πέρα από τα κάγκελα..."Αυτό;" ένα ενήλικο χέρι αναρωτιέται αν δείχνει το σωστό σημείο...ένα λερωμένο καπάκι από μπουκάλι ανάμεσα στα χώματα..."Ναι, ναι" χαρούμενες παιδικές φωνές ζητωκραυγάζουν..."Ορίστε" το ενήλικο χέρι παραδίδει το καπάκι στα παιδιά (με αμφιβολία και διασταγμό) ... και τότε το ένα από τα παιδιά σηκώνει πάνω από τον τοίχο του σχολείου μια διάφανη σακούλα με καπάκια και απαντά στην αμφιβολία: "Παίζουμε με αυτά!"... "Αχ, έχουμε κι άλλο ένα τώρα!" χαμογελάει ένα κοριτσάκι... "Ευχαριστούμε!" συνεχίζει το αγοράκι και τρέχουν να παίξουν... "Παρακαλώ," απαντά με χαμόγελο η κοπέλα, έξω από τα κάγκελα, και συνεχίζει, χαμογελαστή ακόμα, ως το σπίτι..."Παίζουμε με αυτά"..."Παίζουμε με αυτά"...απλώς τα παιδιά παίζουν και, ευτυχώς, ακόμα διατηρούν τη φαντασία τους ζωντανή...

...κάποτε έπαιζα κι εγώ στον αυλόγυρο αυτού του σχολείου...