...α-φορμή για μορφή-β': H.D...

(H.D.)

...στους πρόποδες της Ακρόπολης...

... σε χώρο σημαίνοντα...

... στις 22 Μαϊου...

...στη χάση του ήλιου...

...ανακάλεσα την H.D. ...

...και την αιχμηρή εικονιστική γραφή της...

...αναρρίγησα...

---

I did not know that I must keep faith

with something, I called it writing,

write, write or die.

---

Δεν ήξερα ότι έπρεπε να παραμείνω πιστή

σε κάτι, το ονόμασα γραφή,

γράφε, γράφε ή αλλιώς πέθανε.

(της H.D. "Άλικο Ρόδο και ένας Επαίτης", Ερμητικός Ορισμός,

σε μετάφραση της Λιάνας Σακελλίου-Σουλτς,

από το βιβλίο "Εισαγωγή στην Τριλογία της H.D." Gutenberg, 1999)

---

...και περίσσια αγάπη για την καθηγήτριά μου...

...για την αγάπη της...στην ποίηση...

...και το γλυκό χαμόγελό της...

...τα δώρα της...

...η επωδός των παιδιών...

"Μια κοπέλα"...μια κοπέλα έρχεται...παιδική φωνή...σινιάλο...

...Μετά από λίγο...

"Κυρία, κυρία"...πίσω από τα κάγκελα που περιφράσσουν τον αυλόγυρο του σχολείου..."Μας πιάνετε εκείνο εκεί το καπάκι;"...τέσσερα ζευγάρια παιδικά χέρια δείχνουν τη ρίζα μιας λεύκας έξω από τον αυλόγυρο...πέρα από τα κάγκελα..."Αυτό;" ένα ενήλικο χέρι αναρωτιέται αν δείχνει το σωστό σημείο...ένα λερωμένο καπάκι από μπουκάλι ανάμεσα στα χώματα..."Ναι, ναι" χαρούμενες παιδικές φωνές ζητωκραυγάζουν..."Ορίστε" το ενήλικο χέρι παραδίδει το καπάκι στα παιδιά (με αμφιβολία και διασταγμό) ... και τότε το ένα από τα παιδιά σηκώνει πάνω από τον τοίχο του σχολείου μια διάφανη σακούλα με καπάκια και απαντά στην αμφιβολία: "Παίζουμε με αυτά!"... "Αχ, έχουμε κι άλλο ένα τώρα!" χαμογελάει ένα κοριτσάκι... "Ευχαριστούμε!" συνεχίζει το αγοράκι και τρέχουν να παίξουν... "Παρακαλώ," απαντά με χαμόγελο η κοπέλα, έξω από τα κάγκελα, και συνεχίζει, χαμογελαστή ακόμα, ως το σπίτι..."Παίζουμε με αυτά"..."Παίζουμε με αυτά"...απλώς τα παιδιά παίζουν και, ευτυχώς, ακόμα διατηρούν τη φαντασία τους ζωντανή...

...κάποτε έπαιζα κι εγώ στον αυλόγυρο αυτού του σχολείου...

...η βροχή των παιδιών...

(φωτογραφία του W. Eugene Smith, "Ο περίπατος στον κήπο του παραδείσου")

Η βροχή των παιδιών έπεσε μέσα στον ήλιο.

Με την ευτυχία.

Πήγα να δω.

Μετά έπρεπε να τους εξηγήσω πως ήταν φυσικό. Από αιώνες.

Γιατί τα παιδιά δεν καταλάβαιναν,

δεν μπορούσαν ακόμη να καταλάβουν τη σοφία των Θεών.

Μετά έπρεπε να συνεχίσω να περπατώ στο δάσος.

Και να τραγουδώ με τους μεγάλους, τα σκυλιά, τις γάτες.

Παρίσι, 25 Δεκεμβρίου 1994.

"Τελεία και Παύλα" Μαρκερίτ Ντυράς

Αθήνα: Εξάντας, 1996

μτρφ. Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή

...ζέ(σ)τη...

...ανάμεσα στα χέρια...

...καιόμενη σφαίρα...

...θερμαίνει το σώμα...

...αχόρταγο για ζέση...

...μέρες που ταιριάζουν στην ποίηση και αποζητούν τα ποιήματα...

...ανάμεσα στα χέρια...

...ποιήματα...

...αναμοχλεύουν τα παλιά...

...αναδεύουν τα νέα...

....μέρα που εκλιπαρεί για ποίηση...

...

...howl-ing II...

("Howl's Moving Castle" Hayao Miyazaki)

...Taking on water...

...Sailing a restless sea...

...From a memory...

...A fantasy...

...cirlces uncircling and encircling...

...perpetually...

...memories and energy...

...lives and deaths...

...melodies and lyrics...

...moments...

...Over your shoulder...

...Stories unfold, you're...

...Searching for a sanctuary...

...for compassion...

...for consolation...

...for peace of mind...

(prompt: lyrics of Mike Oldfield's "To France")

...howl-ing I...

("Howl's Moving Castle" Hayao Miyazaki)

...a howl of pain...

...a death howl in the north...

...a gun against a man --> now dead...

...life...death...sorry...sorrow...

...a circle of unknown interchanges...

...a route to the known...